Na jarenlang een halve strijd met mezelf te voeren, wel diëten, niet diëten, wel sporten maar niet weten waar te beginnen en hoe te beginnen, naar de sportschool maar ook daar de vraag waar te beginnen. Tot afgelopen december de maat vol was. De weegschaal liet het magische getal zien en dat was een grens die werd overschreden. Maar waar te beginnen in een lockdown?
En toen kwam Bo op mijn pad. Althans bijna. De eerste stap moest van mij komen want zij wist natuurlijk niet dat ik op zoek was naar iemand die mij kan helpen in de strijd tegen de kilo’s. Al vlot zaten we samen aan de telefoon en besloten we te beginnen met het aanpassen van het voedingspatroon. Sporten zouden we wel oppakken na de lockdown. Geen idee dat die versoepelingen nog een paar maanden op zich zou laten wachten.
Diëten = honger
Eerdere diëten hadden mij geleerd dat diëten leidt tot een doorlopend hongergevoel en dat leidt “in the end” tot een mislukte poging en een paar kilo extra op de weegschaal. Het voedingspatroon leek op het eerste gezicht wel mee te vallen dus enigszins met goede hoop op weg naar zes eetmomenten per dag. Geen honger, goede recepten en lekkere maaltijden maken. Zodanig dat de rest van het gezin inmiddels met enige regelmaat met enige jaloezie naar mijn bord kijkt. Stap 1 is gezet. Afwisselende maaltijden, geen honger en de weegschaal wijst heel langzaam een iets beter getal aan. Maar de echte klapper moet natuurlijk nog komen. Eten is één, maar nu van die bank af!
Actie!
Hoewel Bo precies weet waar ze het over heeft, is het met name het sportieve deel waar zij het verschil maakt. Heel rustig aan beginnen we met wat oefeningen. Voornamelijk thuis want de lockdown speelt ons parten. Maar de versoepelingen blijven uit dus we moeten of wachten met het risico dat van uitstel toch afstel komt of… naar buiten. Je weet wel, daar waar iedereen je kan zien. En dat ook nog in mijn eigen dorp…..
Aarzelend kies ik voor de laatste optie. Bo gaf mij echt het gevoel dat het mijn keuze was. Na een heel prettig gesprek zei ik dat ik zeker nooit ging hardlopen, maar iets met krachttraining zou ik wel kunnen proberen. En maar één keer in de week en alleen buiten tot we ergens binnen kunnen trainen. Dat is nu een week of acht geleden.
Inmiddels sta ik buiten in de zon, de wind en de stromende regen, en doe ik oefeningen met zware kettlebells die minder wegen dat het aantal kilo’s dat ik dagelijks met mij meesleepte. Niet één keer in de week, maar drie keer in de week. Sterker nog, tijdens een weekje op Texel jaag ik het hele gezin door een bootcamp parcours.
Next level
Zonder dat het een opgave wordt, brengt de hulp en het luisterend oor van Bo mijn conditie en mij als persoon “next level” en bovendien mijn gewicht naar een acceptabel getal. Boksen, joggen, burpees, kettlebells en weerstandsbanden: een hele nieuwe wereld gaat voor mij open.
De weg voor ons is nog lang, want ondanks de vele kilo’s die ik niet meer dagelijks bij mij draag, moeten er nog vele kilo’s extra af. Dat vraagt discipline, maar vooral ook iemand die de weg echt samen met je af legt. Bo is mijn reismaatje, die op enthousiaste en motiverende wijze zorgt dat ik mijn grenzen verleg. Een reismaatje die beseft dat de weg lang is, niet altijd gemakkelijk, maar altijd een motiverend woord en een helpende hand biedt.
Onder het motto: “Kan niet bestaat niet, hooguit “Kan nog niet, maar straks zeker wel!”. Samen met Bo vind ik mijn nieuwe balans en weet ik zeker dat ik het einddoel ga bereiken!